A Cabeza de Medusa (fragmento Epílogo: Eu son ti)
Fendía o tenue aire coas crocantes ás. En torno a min o trebón arremuíñaba os seus celestes rabaños, Xúpiter guindaba os empenados raios e Aurora preparábase a abrir as cancelas para deixar paso ao carro de lume. Voando a través do éter coas mal adquiridas sandalias das ninfas sentinme como un paxaro ou un deus. Unha frecha arrebolada cara ao fermoso monstro que, sen sabelo, estaba agardando por Perseo. Airadas de vento aloumiñaban o meu corpo nu, tan alto, invulnerábel a trebóns, raios, lume. Voar como un paxaro ou un deus. Porén as sandalias aladas non tiñan plumas, mais expansións membranosas, diríanse ás de besbellos ou de vacalouras. Os besbellos chifrando ao serán da miña infancia na illa de Sérifos. Ouh, nai, por que me deixaría levar do viño, aquela noite de esmorga en Sérifos, prometéndolle a Polidectes a cabeza de Medusa. Viño acedo, como o da uva catalana, só o vento que sopra preto da morada dos deuses é capaz de disipar a resaca que aínda crava as gadoupas na miña cabeza. Refoladas de vento acariciando o meu corpo, como mans de ninfas, de rapazas. Voar, voar sempre.
Nai, Dánae, nada lle importaba ao rei Polidectes da cabeza de Medusa. Unha escusa para manter lonxe a teu fillo, cravar as súas gadoupas no teu corpo. Lonxe da túa música, das túas historias contadas xunto á lareira. Aprendendo raposadas doutros, agañapando o único ollo das Fórcidas, ¡pobres de nós! dicían as vellas. Mellor voar, voar eternamente. Mais agora, disque, son un heroe. Fillo de Xúpiter que te violou como unha chuvia de ouro. Debo comportarme como un heroe, como un milhomes. Voar como se as sandalias de ás de cascuda fosen as de Mercurio. Fachendear do chapeu negro borsalino de Hades, imitándome aos gángsteres da lei seca. Nai, teño a gorxa seca e non podo beber auga do mar. Tiven que cruzar a Estixe. Son un heroe. E ela, agardando por Perseo.
Vou chegando ás rexións Hiperbóreas, onde Medusa buscou o acougo que non há encontrar en ningures. Talvez ela desexe que eu separe a cabeza do seu corpo, dando fin á súa deshonra. Nai, nunca me dixeches se, cando Xúpiter baixou sobre ti como a chuvia, sentiches pracer ou dor. ¿Que sentiría Medusa cando a forzou Neptuno? Mais non son estas preguntas para ser feitas por heroes. Os heroes non preguntan, non dubidan, o seu é a acción. Para iso levo o fouciño de diamante. Cortar a cabeza, como quen corta o sagrado visgo na póla da maceira. Cortarei a cabeza, cubrireina de flores.
É duro baixar do aire á desapiadada terra. Coidar de non ollar de fronte aos ollos de Medusa. Ollada que paraliza. Mirar só a través do espello de bronce. Ollando no espello o teu reflexo. Procurando o teu rostro, tan belido. Mais non vexo o teu rostro reflectido no bronce. Que vexo no espello senón o meu propio rostro. Eu son ti.
Tiro o chapeu negro, mais o rostro no espello segue a ser o meu. Só entón volvo a cabeza. Enguedellar a miña ollada na túa. Ti es eu. Por que tes os ollos cheos de bágoas. Por que non mudei en pedra. Só estou inflamado en desexo. Desexo que ti me desexes, muller de cabeleira única, rostro do meu rostro, corpo do meu corpo. Eu sen sabelo estaba agardando por Medusa. Levarei o teu rostro sobre o peito, no corazón. Picareime un dedo co fouciño de diamante, á fin, é preciso mostrarlles sangue, e logo arrebolareino, para que compita coa lúa de fouce. Tirarei as sandalias, se non serven para voar contigo. Ao facermos o amor ferven as augas baixo o Atlas. Eu son ti.
Faremos entre os dous unha estatua de barro, cocerémola no forno do pan. Unha cabeza de Medusa. Eles non saben distinguir a cabeza verdadeira, baixo a coroa de flores. Dirémoslle que as algas mudaron en corais ao ser molladas polo teu sangue, cando cortei a cabeza. Mal saben que o sangue ¡ruin Neptuno! é o do decrú. Mentres eles adoran a cabeza de barro, nós gozaremos no leito en Sérifos, as serpes asubiarán como os besbellos. Ti es eu.
Robinson contado polas alimarias (Contos da Sapa Cururú: Tigre azul)
Hai moitos, moitos anos, queridos sapiños cururú, vivía no ceo un grande animal, chamado Yagua Yhovy, é dicir Tigre Azul. Tigre Azul é o máis grande de todos os tigres que xamais existiron.
—¿Máis grande que Yaguatirica?
—¡Máis, moitísimo máis!
—¿Mesmo máis grande que Onza?
—Moito máis grande que Onza. Onza é o maior felino de América, mais Tigre Azul vive no ceo. Tigre Azul é incluso máis grande que os tigres indios, os máis grandes do mundo de aquí abaixo.
Tigre Azul é distinto de Onza e do tigre indio, pois a súa pelaxe é azulada, da cor do ceo cando se prepara para ceibar a chuvia.
E sobre todo, o que distingue a Tigre Azul de Onza e do tigre indio é a súa dieta. Onza e o tigre indio comen porcos bravos, coellos ou lebres. Tigre Azul come estrelas e cometas, planetas, asteroides e planetoides, obxectos transneptunianos ou, se está moi famento, cúmulos estelares e nebulosas. Mesmo pode trincar unha galaxia que pase ao seu carón. Algúns din que a súa cor azul é debida a esa mantenza de corpos celestes.
Contan que un día Tigre Azul papou Plutón e que foi esa a razón de que desaparecese da lista de planetas.
Hai moitos anos un tártago que subiu voando desde Terra cravou o seu ferrete no Tigre Azul e este toleou coa dor. Daquela prometeu vingarse e baixou disposto a devorar a Lúa e o Sol, para sumir Terra nas tebras.
Choutou unha vez e chegou a oitocentos anos luz de Terra, á constelación de Orión, onde encontrou á estrela Rigel, que tamén é azul.
—¿Onde vas Tigre Azul? –preguntou Rigel.
—¡A devorar a Lúa e mais o Sol e sumir Terra nas tebras! –ruxiu Tigre Azul.
Choutou unha segunda vez e chegou a setenta anos luz de Terra, á constelación da Xuvenca (que algúns chaman do Touro), onde encontrou á estrela Aldebarán.
—¿Onde vas Tigre Azul? –preguntou Aldebarán.
—¡A devorar a Lúa e mais o Sol e sumir Terra nas tebras! –ruxiu Tigre Azul.
Choutou unha terceira vez e chegou a oito anos luz de Terra, á constelación do Can maior, onde encontrou á estrela Sirius, a máis brillante do ceo.
—¿Onde vas Tigre Azul? –preguntou Sirius.
—¡A devorar a Lúa e mais o Sol e sumir Terra nas tebras! –ruxiu Tigre Azul.
E no medio do último chimpo, cando estaba a piques de chegar ao Sol, encontrou nun campo de asteroides ao Colibrí guinda-relampos. O Colibrí guinda-relampos é un paxaro, parecido a Tangará, mais que en vez de cantar rechouchíos guinda raios e tronos, relampos e apagos e outros meteoros dos que non lembro o nome.
—¡Detente Tigre Azul! –exclamou o pequeno Colibrí – ¡Non devores o Sol e mais a Lúa!
—¿Como te atreves a levarme a contraria? –bradou Tigre Azul.
—Aínda que ti o ignores –dixo o pequeno Colibrí – nin o Sol nin a Lúa son boa cousa para comer. O Sol ten unhas manchas solares que o fan moi indixesto. Ademais, a medida que o vaias comendo e colapse, transformarase nunha estrela de neutróns e, se te descoidas, nun furado negro. E xa sabes o que ocorre se estás perto dun furado negro, caes nel irremisiblemente atraído pola gravidade.
En realidade o pequeno Colibrí estaba mesturando verdades con andrómenas. Como sabedes, son as estrelas xigantes, non as de menor tamaño como o Sol, as que acaban mudando en furados negros. Porén, Tigre Azul non era moi partidario dos estudos e nunca lera un libro de Astronomía, de modo que creu a historia ao pé da letra.
—Non merezo acabar tragado por un furado negro –dixo Tigre Azul –. Daquela paparei a Lúa.
—Se eu fose ti –dixo o pequeno Colibrí –, pensaríao dúas veces antes de papar a Lúa. Neste intre está de fouce e podes esganarte cun dos seus cornos, como se fosen as espiñas do peixe surubí.
—¡Algo teño que devorar! –berrou Tigre Azul – ¡Teño fame!
—Vouche dar unha comida deliciosa –dixo o pequeno Colibrí –. Crocantes relampos, raios que burbullan como fechas de champán, doces nubes e de sobremesa... o máis exquisito que probaches nunca, un arco da vella.
Así foi como o Colibrí guinda-relampos salvou a Lúa e mais o Sol e librou a Terra de ficar mergullada na tebra para sempre.
—¡Máis, moitísimo máis!"